Footpath
Footpathبه کارگردانی ویکرام بات فیلمی است در ژانر ,Parinda ,Satya, Vastav, و Company اما قدرت تاثیر فیلمهای مذکور را ندارد . فیلم روایت داستان سه دوست است به نامهای arjun (آفتاب شیوداسانی)raghu ( امران هاشمی) و shekhar (راهول دیو) که هرسه متولد و ساکن Mumbai هستند. آنها روزگار خوشی دارند تا زمانیکه پدر آرجون به قتل می رسد و دوستانش به تلافی بر می خیزند.
بعد از اینکه آرجون مجبور به فرار می شود و به دهلی پناه می برد پلیس رد او را می گیرد و بالاخره او مجبور به همکاری با پلیس شده و ماموریتی را انجام می دهد که سرتاسر خیانت به دوستانش است.فیلم حاوی تشبیهاتی با فیلم Angaray ساخته ماهیش بات است (آکشی, ناگارجونا, عرفان کمال) که خود آن فیلم الهام گرفته از فیلم هالیوودی فرشتگان سیاه چهره (جیمز کگنی, هامفری بوگارت, پت ابرین).کارگردان , ویکرام بات, ژانری انتخاب کرده که اگرچه در بالیوود چندان اصیل نیست اما سهم خود را از آثاری خوب نوشته شده و خوب اجرا شده دارد. همچنین صحنه پردازی و ساختار فیلم شباهت چندانی به دنیای رنگارنگ بالیوود ندارد.به هر حال فیلم خالی از نقصان نیست چه بسا قتلها و موش و گربه بازیهای بین قانون شکنان و مردان قانون تکراری به نظر میرسد و شما متعجب می شوید که چرا داستان به این جذابی دقیقتر و مختصر تر کار نشده است؟ همچنین تماشاگرانی که زیاد با عالم بزهکاریهای مومبی آشنا نیستند ممکن است در هضم این سرگذشت فریبنده و اصطلاحات و فضاهای متعلق به مومبی دچار سردرگمی شوند مثلا تماشاگران اهل پنجاب یا آندرا و چه بسا خود ما!
شروع Footpath بسیار خوب است و در یک ساعت و نیم اول فیلم تداوم دارد اما به یک باره با رفتن قهرمانان فیلم به قالب عشقی آن هم در مرحله ای نامتناسب از فیلم تسلسل و یکدستی خود را از دست می دهد. از نقطه نظر فیلم هرجا که صحنه ای خوشایند به پایان می رسد ترانه ای بی موقع و بی مقدمه شروع می شود که این گمان را در ذهن به وجود می آورد که نویسنده (ماهیش بات) و سایر سازندگان فیلم می خواستند اجزای فیلم را به هم سنجاق کنند.البته فیلم صحنه های خوب کم ندارد برای مثال به تصویر کشیدن دوستی عمیق آفتاب و امران در نوع خود منحصر به فرد است اما تعداد اینگونه صحنه ها برای خنثی کردن قسمتهای عاشقانه اضافی فیلم بسیار کم است.
کارگردان به سادگی سحنه های چشمگیری را از کار درآورده است . با بخش پایانی بهترین قسمت فیلم شروع می شود اما او باید بیشتر سعی در کار کردن بر روی واقعیت میکرد تا به زور تعادل برقرار کردن بین حقیقت و فرمولهای رایج فیلمسازی.در واقع نویسنده با فیلمنامه ای نصفه پیش می آید که در نیمه دوم چیز خاصی برای ارائه ندارد اما دیالوگهای لامیجا قدرتمند هستند و توفیق دیگری برای فیلم به ارمغان آورده اند. موزیک فیلم هم ساخته ندیم شراوان دردناک به نظر میرسد. فیلمبرداری پراوین بات بی عیب است ولی صحنه های اکشن متداول و معمول هستند.آفتاب شیوداسانی نقش خود را به خوبی ایفا می کند که کار هر کسی نیست او نسبت به سایر عوامل فیلم بهترین است .راهول دیو هم به اندازه کافی موثر است و امران هاشمی در اولین ظهورش بار نقش خویش را به خوبی به دوش می کشد ( که مانند ویوک در کمپانی به نظر می آید) در واقع کارگردان در واگذاری نقشها به درستی عمل کرده است.بیپاشا باسو در تمام طول فیلم چیزی برای ارائه ندارد به جز سکانسی که برای آفتاب فاش می کند که باردار است . آپارتا کیلاک تازه وارد هم خوب به نظر می آید.در کل Footpath یک خوراک عادیست که ممکن است آنچه می خواسته به دست نیاورد.