مترو
گرایش به چند داستانی بودن همچنان در بالیوود ادامه دارد.سلام عشق، ماه عسل ، فقط متاهلین ، ازدواج تازه شروعش بود و در زندگی گاه گاهی همه از محصولات2007بالیوود هستند که مشمول قاعده چند داستانی هستند اما کاراکترهای مترو در مسیری جدید گام برمی دارند و داستان همه آنها به موازات هم پیش می رود و به نوعی باهم در ارتباطند.آنوراگ باسو با مترو برای بار سوم(پس از قتل و گنگستر) ثابت می کند که داستان پردازیست فوق العاده.پیچیدگیهای روابط،میان برهای کاراکترها برای رسیدن به اهدافشان ،فساد اخلاقی و ارزشها همگی بطور متقاعدکننده ای در فیلم نشان داده شده اند.با این حال مترو بازهم بیننده را بر سر جایش میخکوب نمیکند.اگرچه آنوراگ باسو به عنوان کارگردان امتیازات بالایی دارد اما به عنوان نویسنده فوق العاده نیست.یکی از مهمترین نکات برجسته مترو مفهوم حضور "باند مترو" در هر آهنگ در اوج هر داستان است که از گیج خوردن فیلم جلوگیری میکند.راهول(شرمان جوشی)به عنوان مدیراجرایی قسمتی از یک مرکز تلفن در مومبی مشغول کار است.او در خفا به همکارش نیها(کنگنا رانات)عشق می ورزد.دختری جوان و باهوش که در مدت زمان کوتاهی از نردبان موفقیت بالا رفته است و سختکوشی تنها راز موفقیت او نیست چرا که رئیسش رنجیت(کی کی منون) به او علاقه و با او رابطه دارد و اوست که این فرصتها را نصیبش میسازد
و رنجنیت چند سال است که با شیکا(شیلپا شتی) ازدواج کرده و صاحب دختری 6ساله هستند.آنها از ابتدا توافق بر این کرده اند که شیکا در خانه به تربیت فرزند بپردازد و شغلش را رها کند.اما رنجیت که مرتب در گیر برآوردن خواسته های خویش است از خانواده دور شده و تندی و تلخی بین روابط آنها خزیده است و بدین ترتیب نیها تسلی خاطر و تازگی زندگی او شده است.با این سردیها و بی اعتنایی های این همسر لاقید شیکا خیلی زود جذب آکاش(شاینی آهوجا)میشود،بازیگر تئاتری که همسرش به خاطر شکستهای پی در پی کارش از او جدا شده است.عشق بین آنها شکل میگیرد و شیکا پا را از محدودیتهایش فراتر می گذارد.آمول(درمندرا) پیرمردی 70ساله که بعد از گذشت 40سال از آمریکا به هند بازگشته تا واپسین روزهای عمرش را با اولین عشق زندگیش ویجنتی(نفیسه علی)بگذراند. ویجنتی که در خانه سالمندان زندگی میکند خاله شیکا است و تنها اوست که به شیکا روحیه و نیرو تزریق می کند.شروتی(کنکنا سن شرما)خواهر شیکا که هم اتاقی نیها هم هست در رادیو میرچی کار می کند.او که در سنی بالاتر از 30از ازدواج کردن نا امید گشته است در رویای یکی از همکارانش به سر میبرد.او از طریق یک سایت ازدواج با دبو(عرفان خان) آشنا میشود اما از او متنفر است در حالیکه دبو از او خوشش آمده است.
خوب حالا یک نگاه میکروسکوپی به فیلم می اندازیم که ببینیم چه فاکتورهایی کار میکنند و کدامها بیهوده اند.تلاش آنوراگ باسو درکنترل صحنه های دراماتیک و احساسی فیلم هر چند کوتاه شایان تقدیر است.معرفی شخصیت درمندرا در ایستگاه راه آهن،در گیریهای کی کی منون و شیلپا،تمام سکانسهای مربوط به کنکنا و عرفان مخصوصا" بعد از خرید عروسی برای عرفان و سکانسی که شیلپا و شاینی میل به ارتباط جنسی پیدا می کنند همگی از بالاترین تاثیر خود برخوردارند.همچنین کنترل همه داستانها در راستای هم بدون ایجاد سردرگمی(عنصر رایج در فیلمهای چند داستانی) بین کاراکترها کاریست ستودنی.از طرف دیگر نقطه اوج برخی از داستانها زودرس و خام به نظر می رسد.داستان درمندرا ونفیسه علی میتوانست نتیجه بهتری داشته باشد یا برای مثال کنگنا خیلی ناگهانی تصمیم می گیرد کی کی را رها کند و شرمان را مناسب خود می داند که این کمی غیر قابل باور به نظر می رسد یا اینکه اوج داستان شیلپا هم کمی غیر طبیعیست او در حالیکه تصمیم به ترک خانه گرفته با گشودن در و دیدن همسر پشیمانش با پیشنهاد شاینی خداحافظی می کند و این درحالیست که تا قبل از این ماجرا همسرش از رابطه او و شاینی آگاه شده بود،هم عشق شاینی را پس زده است و هم اعتماد همسر از او سلب گردیده پس در مورد این داستان هم چیزی جز دو کلمه نمیتوان گفت:پایانی غلط! اما از کارهای جالب این فیلم حضور "باند مترو" در تمام آهنگهای فیلم است و به این میماند که آنها به نوعی شاهدان داستانها هستند و این با موسیقی بسیار خوب فیلم ساخته پریتم ترکیبی دلپذیر دارد.از دیگر نقاط قوت مترو اجراهای عالی بازیگران است .شیلپا ،کی کی،عرفان و کنکنا همه با اجراهایی قدرتمند برای رسیدن به قله رقابت میکنند اما در این میان این شیلپاست که بازی بسیار عالیش که میتوان به جرات گفت بهترین بازی وی تا به حال بوده است(حتی بهتر از بازی او در پیر میلنگه) گوی سبقت را از دیگر بازیگران ربوده است.بازی کی کی متفاوت و عالیست بطوریکه واقعا" از او متنفر می شوید.
بازی عرفان مثل قلب فیلم زنده و برجسته است تا جاییکه اگر بخواهید بازی او را توصیف کنید دچار کمبود لغت وصفی می شوید.اجرای کنکنا درخشنده و دلچسب است.درمندرا با شکوه و وقار بازی میکند.اما شرمان جوشی به خوبی از عهده نقش خود برنیامده و کنگنا هم انگار روی فرم نیست.بازی شاینی قابل قبول است و شایسته سکانسهای با ارزشتری است.دیگر بازیگران هم در نقش خود خوب و قابل باورند.در کل تنها نقطه ضعف مترو در فیلمنامه آن است وگرنه بسیار بهتر از این می شد.با این وجود در گیشه بسیار موفق بود و مزد زحمات عواملش را داد.
