بوت
فیلمهایی که قبلا در ژانر وحشت در بالیوود تولید شده اند اغلب با عناصری معمول مانند: صدای درها،ناله جغدی بر درخت،شب تاریک،زوزه باد،حرکت آهسته پرده هاو خاموش شدن ناگهانی چراغها و چیزهایی از این دست همراه بوده اند.
و اما بوت....
هیچ کدام از عناصری که برشمردم در بوت اثر رام گوپال ورما دیده نمی شوند.بوت فیلمی شبح وار بدون خونریزی که بازیگرانی قدرتمند آن را حمایت می کنند داستان ویشال(آجی دیوگان) و سواتی(اورمیلا ماتوندکار) است که به دنبال آپارتمانی برای نقل مکان هستند و بالاخره مکان مناسبی را در طبقه دوازدهم یک آپارتمان می یابند اما مشکلی که وجود دارد این است که ساکن قبلی خانه زنی جوان بوده که از بالکن سقوط کرده و مرده است اما ویشال که به خرافات عقیده ندارد این موضوع را از سواتی مخفی کرده و آنها در منزل جدید سکنی می گزینند . کم کم سواتی چیزهای عجیبی مشاهده می کندو به مرگ زن جوان پی می برد او به بی خوابی های مکرر و کابوس های پی در پی دچار شده و اضطراب وجودش را در بر می گیرد اما ویشال معتقد است او مشکل روحی پیدا کرده و او را پیش روانپزشک می برد اما از دست آنها هم کاری بر نمی آید در این بین خدمتکار آنها حرفهای اورمیلا را باور کرده و زن جن گیری را خبر می کند(رکا) و در این فاصله ویشال هم که به این چیزها اعتقادی نداشت خود متوجه چیزهای جدیدی می شود و ترس او را در بر می گیرد . روح کینه توز زن نگهبان خانه را به دلیل اینکه او را مسبب کشته شدن پسر کوچکش می داند به قتل می رساند و پسر همسایه را (فردین خان) مسوول مرگ خویش دانسته و در صدد قتل او بر می آید.
می توان گفت تمام قانونهای رام گوپال ورما که خود آنها ضد قانونهای بالیوودی به حساب می آیند در این اثر به چشم می خورند از جمله:حذف آهنگ و ترانه از فیلم ,حذف کمدیهای نا بجا و غیر ضروری که اغلب در آثار بالیوودی در فیلم گنجانده می شوند,حذف عاشقانه های غیر ضروری بین قهرمانان مرد و زن فیلم,تطبیق بازیگری با روش تولید فیلم و عدم استفاده از لوکیشن های خارج و دکورهای مجلل که همه اینها دیدگاه تماشاگر را به فیلم عوض می کند.در اولین باری که روح در فیلم حضور پیدا می کند به خودی خود شوکه می شوید و ناگهان روح چهره به چهره اورمیلا قرار می گیرد که واقعا وهم انگیز است و اثر سکانسهای اینچنین حتی زمانیکه فیلم پایان یافته در ذهن شما باقی می ماند . در نیمه دوم قاتل انتظارات بیننده را بر می انگیزد چرا که در نیمه اول کاراکترهای زیادی به فیلم وارد شده اند مانند: نانا پاتکار ،رکا،تانجو،فردین خان،ویکتور بانرجی و دلیل رفت و آمد های مکرر روح در خانه روشن می شود و در سکانس بعد از آن درست در اوج فیلم تاثیر صحنه شما را روی لبه زمان قرار می دهد.نویسندگان(سمیر شرما و لالیت مارات)چنین موضوع پیچیده ای را با زبردستی توسعه داده اند در واقع از فیلمنامه تا خود فیلم همه چیز روی شاهراه اصلی بدون ذره ای انحراف به سمت موضوعات جانبی(که در بیشتر آثار شاهد آن هستیم)حرکت می کند.دو عنصر اثر بخش دیگر فیلم عبارتند از صدابرداری (دواراک واریر) و موسیقی متن (سلیم سلیمان) هر دو از سطح کیفی بین المللی برخوردارند . در واقع صدا نقش بسیار مهمی را در این فیلم ایفا می کند مانند تمام آثار رام گوپال ورما و فیلمبرداری (ویشال سینها)در خور فیلم است.
اجراها همه از سطح بالایی برخوردارند .آجی نقشی را دارد کاملا متفاوت از اغلب نقشهای اکشنی که ایفا می کند . نقش همسری عاجز را فوق العاده خوب به تصویر می کشد. نانا پاتکار را می توان بی نهایت لایق دانست و رکا هم عالیست در حالیکه فردین خان در نقش هرچند کوتاهش می درخشد. تانجو(مادر) هم ثابت کرد که هنوز بازیگری لایق است . بانرجی(روانپزشک) اولین اجرایش را داشت .اما فیلم به وضوح به اورمیلا ماتوندکار تعلق دارد سکانسهایی که او را متحیر نشان می دهند واقعا مبهوت کننده اند . اگرچه او همواره در این حرفه با بی انصافی رو به رو بوده .