(جان به لب آمده)provoked

خشونت خانگی مسئله ایست جهانی . provoked بر اساس زندگی واقعی زنی که همواره با سو استفاده های فیزیکی مواجه بوده و به یکباره تصمیم به خاتمه دادن به این رنجها میگیرد،ساخته شده است.متاسفانه فیلم روی جزییات و جهشهای کوتاه کار کرده است.به عنوان یک داستان بیننده با کیرن جیت همذات پنداری میکند اما به عنوان یک فیلم provoked  مانند بالنیست سوراخ.کجاش میلغزه؟فیلمنامه قدرتمند نیست.صحنه های گفتگوی کیرن و هم سلولیش دلچسب است همچنین صحنه های او و همسر مست زن باز سو استفاده گرش هم عالیست اما بازهم این دراما آنطور که باید کار نمیکند. مشکل فیلم  اینست که فیلمنامه اش قدرت کافی برای قاپیدن توجه تماشاگر را ندارد.در یک کلام provoked  فیلمیست خوش غرض اما تاثیر کافی نمیگذارد.کیرن جیت آلوالیا(آیشواریا رای) زنیست پنجابی که به همراه همسر جانور خو و بیرحم و دو پسربچه اش ده سال است که در لندن زندگی میکند.او در تمام سالهای بعد از ازدواجش پی در پی مورد آزارهای وحشیانه جنسی و کتکهای شدید و بیرحمانه از سوی همسرش دیپاک(ناوین اندروز) قرار گرفته است.از ساده ترین حقوق طبیعی یک انسان گرفته تا آمال و آرزوهای او محروم است.بالاخره تمام این عوامل او را به ستوه میاورد تا جاییکه یک شب به خونخواهی زندگی از دست رفته خویش همسرش را که آسوده خیال در رختخواب خوابیده به آتش میکشد.او به زندان فرستاده میشود و به اتهام قتل دادگاهی میشود.وکیل تسخیری وی کاری از پیش نمیبرد و کیرن به 12 سال حبس محکوم میگردد.هم سلولی وی ورونیکا اسکات(میراندا ریچاردسون) که دقیقا" موردی شبیه او داشته برای کمک به کیرن از برادر ناتنی خود ادوارد فوستر(رابی کالترین) که وکیل سلطنتیست درخواست میکند که پرونده کیرن را برای تجدید نظر دوباره به دادگاه ببرد.از طرف دیگر هم اعضای انجمن خواهران تیره پوست که تشکیلاتی برای حمایت از زنان هندی دارند با تبلیغات و جلب نظر عموم مردم به کمک او می آیند و با تلاش فراوان وی آزاد میشود.انتخاب کارگردان-جگموهان مندرا- صحیح است.اما فیلمش فاقد روح است(درامی دلربا نیست).این داستان عناصر  زیادی برای تفسیرهای سینمایی داشته اما نویسندگان(کارل آستین-رحیلا گوپتا)آن فرصتها را مورد استفاده بهینه قرار نداده اند و چیزی که در انتها در ذهن شما مانده مانند جرقه است یا اینکه در لحظه بیگناه علام شدن کیرن احساس رضامندی فراوانی به بیننده دست نمیدهد که این هم عیب دیگریست برای فیلم.اما از طرف دیگر فیلم دارای حسنهای زیادی هم هست.برخی سکانسها به قلب تماشاگر راه پیدا میکنند برای مثال پس از تلاش بسیار از سوی انجمن خواهران تیره پوست کیرن موفق به دیدار کودکانش در زندان میشود و این از آن سکانسهاییست که چشمان هر بیننده ای را تر میکند و یا فلاشبکهای متعدد فیلم که مقایسه موقعیت کیرن قبل از مرگ شوهرش و بعد از آن است خوب و به جاست.فیلمبرداری مادوآمبات شایسته تعریف است و از موسیقی متن این فیلم که کار آی.آر.رحمان است هرچه تعریف کنم کم گفته ام.بازی آیشواریا رای در این فیلم بهترین نقطه قوت آن است و برخی اوقات احساس میشود که در این نقش هیچکس باورپذیر تر از او به نظر نمی آید.حالتهای مختلف غم و ترس و شادیهای کوچک را درنهایت ملموس بودن به تماشاگر القا میکند و در واقع اوست که بیننده را به دنبال داستان میکشاند تا جاییکه خود کیرن جیت آلوالیا به روزنامه نگاران گفت آیشواریا رای درد و رنج مرا در چهره اش نشان داد.میراندا ریچاردسون هم در نقش خود عالیست و رابی کالترین هم اثر گذار است.ناندیتا داس معمولیست.ناوین اندروز خوب است اما بهتر از این هم میتوانست باشد.در کل provoked جدا از عیب فیلمنامه ای با در دست داشتن دو نقطه قوت(حقیقی بودن داستان و آیشواریا در نقش کیرن جیت)فیلمیست که ارزش بیش از یکبار دیدن دارد.